ในภูมิมนุษย์นี้ เวลาคุณโดนเหวี่ยงลงต่ำ คุณทำได้สองทาง
อย่างแรกคือทอดอาลัยตายอยาก ปล่อยตัวเฉยจนตกรูดๆ ๆ ลงไปเรื่อยๆ
อย่างที่สองคือตะเกียกตะกายขึ้นมาทีละมาก หรือทีละน้อย
เมื่อก้มหน้าลงมอง คุณรู้แน่ๆ ว่าเบื้องล่างเป็นเหว เหวก็มีหลายระดับความลึก และจุดที่คุณพลัดหลงลงมาก็อาจใกล้หรือไกลจากปากเหว จะอยู่ที่เหวลึกหรือตื้นเพียงใด จะร่วงหล่นลงมาแล้วแค่ไหน ตราบใดยังไม่ถึงพื้น คุณต้องหาทางทำให้ตัวเองไม่ท้อที่จะปีนป่ายขึ้นไปให้ได้ เพราะถ้ายอมจำนน ไม่ตะเกียกตะกาย คุณจะยิ่งตกลงไปมากกว่านี้แน่นอน
ถ้าจะมอง ก็ขอให้มองก้นเหวให้เกิดความกลัว และเกิดลูกฮึด คิดบากบั่นขึ้นสูงต่อไป อย่าเล็งยอดที่ยังมองไม่เห็น อันจะทำให้ท้อ เมื่อกัดฟันก้าวต่อก้าว ขั้นต่อขั้น ในที่สุดคุณจะเลิกท้อเพราะมองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง แต่จะกระตือรือร้นเต็มที่ เหมือนคนสั่งสมพละกำลังจากการเล่นกีฬาจนอยู่ตัว
หากเห็นภูมิที่ต่ำกว่ามนุษย์ คุณจะทราบว่าเมื่อโดนเหวี่ยงลงไปอยู่ที่นั่นแล้ว ตะเกียกตะกายจนเลือดกระเด็นออกมาจากตา ก็ป่ายปีนขึ้นสูงไม่ได้เลยจนกว่าจะหมดแรงยึดเหนี่ยวของวิบากมืด เชื่อเถอะว่าในอบายภูมิคลาคล่ำไปด้วยจิตวิญญาณที่อยากมีโอกาสแบบคุณ เห็นคุณยังดีกว่าพวกเขาตั้งไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น